‘Dag, U spreekt met Jeroen van het Rode Kruis. Spreek ik met mevrouw Westra? Ja? En komt het gelegen dat ik u even bel?’ Ach, je kent het wel. Eerst een veer in de bips vanwege het jarenlange doneren en daarna de vraag of het, heel misschien, echt alle kleine beetjes helpen, uitkomt of er nog íetsjes meer uit de huishoudpot gepeuzeld mag worden voor zielige kindertjes, mensen in oorlogsgebieden, verdrietige ezels en daar waar honger op de loer ligt. Voor Jeroen of één van zijn vriendelijke concollega’s het hele betoog houdt, reageer ik al dat ik niet van plan ben meer geld te doneren. Dat scheelt minimaal de helft van je tijd. Wil hij nog wel graag de veer plaatsen. En me wijzen op het bel-me-niet-register, blabla bla en dan nog iets van verzet.
Het moet maar eens gebeuren dan. Dus ik blijf hangen. Een heel menu volgt en zal drie minuten in beslag nemen. Laat ik mijn tijd er maar eens aan wagen. Ik druk op cijfers en sluit af met het gebruikelijke hekje. De robotmevrouw vat het nog één maal kort samen: Voor onbepaalde tijd word ik nooit meer gebeld met ongevraagde boodschappen voor producties en goede doelen. Lekker rustig, ik hou er van. Behalve dan, zo sluit ze af, voor de doelen waar ik donateur van ben. Nou, dat schiet lekker op. Door hen word ik nou juist gebeld! Ik zucht nog eens diep.
Het zal zo’n drie jaar geleden zijn dat ik werd gebeld door een vriendelijke mevrouw van Kerk in Actie. Ze deden heel goed werk voor de Christenen in een op dat moment in een oorlogsgebied, zo moest ik weten. Haar stem schoot soms omhoog van het enthousiasme. Laat het duidelijk zijn, ik heb altijd diep respect voor mensen die de werkzaamheden op plaats van bestemming uitvoeren. Ik vroeg of ze dit alleen deden voor Christenen of ook voor de Moslims in dat gebied. Hierna volgde een discussie, want het was enkel voor de Christenen. Ik zei zo vroom mogelijk dat het me een Christelijker gedachte leek er juist voor iedereen te zijn. Nou ja, lang verhaal kort, hier kwamen we samen niet uit. De sympathie voor elkaar was aan beide lijnen gedaald. Met inmiddels lage stem kon ze er nog net ’Een fijne dag verder’ uitpersen. Alles voor het goede doel.
Assertiefjes 